Wciąż oczarowany majestatycznym pięknem Taj Mahal, krótkim spacerem wracam do hotelu na późne śniadanie, dopakowuję plecak i wyruszam w dalszą drogę.
Cel: Park Narodowy Ranthambore – rezerwat dzikiej przyrody w regionie Radżastan (Rajasthan), znany przede wszystkim ze względu na zamieszkującą go populację tygrysów bengalskich. Pierwotnie ustanowiony w roku 1955, w 1980 oficjalnie uzyskał status parku narodowego, swoją nazwę wywodzi od ponad tysiącletniego Fortu Ranthambore osadzonego na jednym z okolicznych wzgórz.

W drodze do Ranthambore Bophal (kierowca) wyciąga pierwsze 🃑🂡 asy z rękawa – odwiedzamy dodatkowo dwa miejsca, o których zupełnie nie wiedziałem.

Pierwszym z nich jest miasto-twierdza Fatehpur Sikri, czyli “miasto zwycięstwa”. Zbudowane w latach 1571-1573 za rządów imperatora Akbara I, przez 10 lat było stolicą państwa Mogołów. Jak wiele innych miejsc, łączy elementy architektury i sztuki islamskiej i hindu, a dziś z otwartymi ramionami przyjmuje odwiedzających wszystkich wyznań, narodowości i kultur.

Drugi przystanek robimy w miejscowości Abhaneri, gdzie główną atrakcją jest Chan Baori – studnia schodkowa zbudowana w VIII-IX wieku jako zbiornik retencyjny wody oraz miejsce odpoczynku od palącego indyjskiego słońca.
Głęboka na 19,5 metra konstrukcja, zwężająca się ku dołowi, składa się z 13 pięter i aż 35 tysięcy schodów i jest jedną z największych tego typu budowli na świecie.

Wreszcie, po całym dniu w drodze – ok. 300 km przejazdu plus zwiedzanie – docieramy na miejsce, do kameralnego hoteliku gdzie spędzę noc.

Safari

Druga z rzędu pobudka przed 6 rano dla śpiocha takiego jak ja to nic przyjemnego, zwłaszcza na wakacjach 🥱. Jednak według wskazówek obsługi hotelu i Bophala, wczesne godziny poranne to najlepsza pora na obserwację zwierząt w parku. Wiem już doskonale że warto im zaufać, dlatego o wschodzie słońca melduję się przed hotelem w oczekiwaniu na busik-kabriolet, który zabierze mnie na safari.

Mam szczęście: mój busik zbieranie pasażerów zaczyna od mojego hotelu, zajmuję więc VIP-owskie miejsce zaraz za kierowcą. Po drodze zatrzymujemy się jeszcze przy kilku innych hotelach, aż na pokładzie zbiera się komplet około dwudziestu osób, a następnie bramą Jogimahal Gate dostajemy się wreszcie na teren parku. Już na wjeździe Ranthambore zaskakuje mnie po raz pierwszy: okazuje się, że na terenie parku żyją pawie!

Teren parku jest podzielony na strefy – odwiedzamy zone 1 i zone 2 – a liczba wjeżdżających tam samochodów jest ściśle kontrolowana przez lokalne władze. Samo słowo zone miejscowi wymawiają w specyficzny, zabawny sposób – dla mnie brzmi to bardziej jak imię John 🙃. Dopiero po kilkukrotnym usłyszeniu tego określenia domyślam się, że jednak chodzi o podział parku na sektory.

Przez kolejne półtorej godziny przemierzamy rezerwat po wyznaczonych drogach, ściśle określoną trasą. Co jakiś czas kierowca przejeżdża z miejsca na miejsce, a potem gasi ryczący, wiekowy silnik, dając nam szansę na spokojną obserwację i fotografowanie otaczającej nas przyrody. Zwierzęta wydają się przyzwyczajone do widoku ludzi i samochodów – zdają się przyglądać nam z równym zaciekawieniem jak my im. Oprócz dostojnie spacerujących tu i ówdzie 🦚 pawi, mamy okazję podpatrywać liczne 🦌 jelenie, kilka 🐊 krokodyli, różnorodne gatunki ptaków – od brodzących w wodzie czapli, przez egzotycznie ubarwione zimorodki i bąkojady, po śpiącą w konarze drzewa 🦉 sówkę – a także jedno z najstarszych i największych w Indiach 🌳 drzew banyam.

Nie mamy jednak szczęścia jeśli chodzi o tygrysy – przydzielone nam okienko czasowe mija zaskakująco szybko i nie udaje nam się wypatrzeć żadnych dzikich kotów. Safari to jednak nie zoo, gdzie zwierzęta żyją zamknięte w klatkach, ku uciesze odwiedzających turystów. Według informacji od przewodnika, na terenie ponad 1300 km² (w tym 392,5 km² core area) mieszka na ten moment zaledwie 77 tygrysów – niemal po równo: samców, samic i młodych kociaków – co daje sporą szansę, ale jednak nie gwarancję, napotkania któregoś z nich.

Druga runda

Wymęczony wcześniejszą niż pożądana pobudką (5:30 rano w Indiach to północ w Londynie!) i trochę zawiedziony nieśmiałością tygrysów, tym razem to ja decyduję się zagrać 🃁 kartę atutową. Plusem zwiedzania Indii na własną rękę jest to, że żaden z hoteli nie wymaga przedpłaty i umożliwia anulowanie rezerwacji w dowolnym momencie przed zameldowaniem. Dlatego zamiast po porannym safari wyruszyć w dalszą drogę do Jaipur – przedłużam pobyt w Ranthambore i na popołudniowej sesji próbuję szczęścia po raz drugi.

Sporym plusem dla turystów okazuje się fakt, że wjazdy do parku są organizowane i obsługiwane za pośrednictwem jednej centrali. Nie muszę więc szukać firmy, która ma jeszcze wolne miejsce last minute – wystarczy w hotelowej recepcji podać liczbę osób i numer pokoju, reszta dzieje się sama. Jedyne o czym muszę zdecydować to do którego sektora udać się tym razem – wraz z Bophalem i właścicielem hotelu prowadzimy żywiołową dyskusję, czy lepszy będzie John 6 czy John 10 😅. Finalnie stwierdzam że to i tak loteria i wybór pada na numer 10.

Wjazd do tej strefy wypada z innej strony parku. Od razu też widać nieco inne nastawienie popołudniowej sesji: prawdopodobnie wszyscy jej uczestnicy mają za sobą poranną wizytę, gdyż inne zwierzęta prawie nie wzbudzają zainteresowania. Każdy czeka tylko na jedno: spotkanie oko w oko z pasiastym drapieżnikiem.

Już kilka minut po wjeździe do parku da się wyczuć napięcie – ktoś gdzieś coś widział, ktoś inny coś słyszał, kierowcy wszystkich aut w okolicy nawołują się wzajemnie i przekazują sobie wskazówki. Zaczynam już myśleć, że w takim hałasie nie ma najmniejszych szans na obserwację dzikich kotów – i właśnie wtedy, z krzaków nad jednym z bajorek wyłania się Pan Tygrys 🐅. Podekscytowane krzyki nie pozwalają przegapić tego momentu, jednak całość trwa zaledwie kilka sekund. Zwierzę przekracza wodę i po kilku sekundach znika nam z oczu.

Po reakcji kierowców i przewodników widać jednak, że “poczuli krew” i tym razem nikt z nas nie wróci do hotelu zawiedziony czy niezadowolony. Przez kilka pełnych napięcia minut przesuwamy się – trochę do przodu, trochę do tyłu – aż w końcu tygrys wyłania się po raz kolejny, tym razem znacznie bliżej!

Nasza cierpliwość zostaje ze wszech miar wynagrodzona. Tygrys niespiesznym krokiem przechadza się wzdłuż drogi niczym modelka po wybiegu. Mam wrażenie że to zaledwie jakieś 20-30 metrów od naszych aut! Po chwili przekracza drogą przechodząc dosłownie pomiędzy autami i dopiero po dłuższej chwili znika nam z oczu w leśno-krzaczastym gąszczu.

Spotkanie wzbudza silne emocje i przepełnia mnie wdzięcznością. Obserwacji dzikich zwierząt w ich naturalnym środowisku w żaden sposób nie da się porównać z najlepszym nawet zoo. Z drugiej strony zastanawiam się, czy tygrys był aż tak najedzony, czy jeszcze nie odkrył że samochody cabrio to jak otwarta puszka kukurydzy, do której wystarczy sięgnąć żeby coś schrupać…