Po pierwszych kilku dniach w Nowej Zelandii myślałem już, że piękniej w czasie tej podróży już nie będzie, bo się nie da. A potem poleciałem na Wyspę Południową…

Lot z Wellington do Queenstown był jedną wielką przygodą. Najpierw w Wellington ledwo, ledwo zdążyłem na boarding i wylot. Potem widoki z okna, które – gdyby nie to że siedziałem w fotelu z zapiętym pasem – dosłownie zwalałyby z nóg.
A na koniec jeszcze perturbacje przy lądowaniu. Byliśmy już nad samym pasem startowym, dosłownie metry nad ziemią, kiedy nagle – silniki cała naprzód i jednak lecimy w górę. Przez interkom odezwał się pilot z wyjaśnieniem: wiatr spadający z otaczających miasto gór w ostatnim momencie uderzył w samolot z trzech stron.

Latałem już dosłownie setki razy, ale taka sytuacja jeszcze mi się nie przytrafiła. Jednak jak mówią: nie ma tego złego… Przez kolejnych 40 minut krążymy nad okolicą, w cenie przelotu mamy darmowy lot widokowy! Taka przyjemność awionetką z Queenstown zwykle kosztuje kilkaset nowozelandzkich dolarów!

W końcu warunki nad lotniskiem się poprawiają i za drugiem podejściem lądujemy. Nieco później – tym razem bez problemów – odbieram zarezerwowany samochód. Do mojego noclegu na przedmieściach docieram już po zapadnięciu zmroku.

W drodze

Następnego dnia wstaję wcześnie, bo plany mam ambitne: ponad 3 godziny drogi autem na północ, a potem kilkugodzinny spacer u podnóża góry Aoraki / Mt Cook i powrót w kierunku południowym do miasteczka Twizel na kolejny nocleg.

Problem z 3-godzinnymi przejazdami autem w Nowej Zelandii jest taki, że zwykle zajmują przynajmniej 4 godziny 😅. Nie ze względu na korki czy ruch drogowy.
Po prostu trudno było zachować ciągłość jazdy i nie zatrzymywać się na zdjęcia, kiedy wokół mnie roztaczały się takie na przykład widoki:

Pomimo miliona (krótkich) przystanków udaje mi się jednak dotrzeć do celu.

Aoraki / Mount Cook

Góra Cooka, po maorysku: Aoraki, to najwyższy szczyt Nowej Zelandii. Znajduje się w paśmie górskim Alp Południowych i sięga wysokości 3 724 metrów n.p.m. Mount Cook to także filmowa Samotna Góra (Lonely Mountain) z Tolkienowskiej ekranizacji Hobbita – cel wędrówki Bilbo, Gandalfa i drużyny Krasnoludów.
U podnóża można znaleźć wiele tras turystycznych, a okoliczne lotniska oferują widokowe przeloty samolotem i lądowanie helikopterem na lodowcu na szczycie.

Decyduję się na kilkugodzinną wycieczkę doliną Hooker Valley, której celem jest lodowiec i jezioro glacjalne, również nazwane na cześć tej samej osoby:
Sir William Jackson Hooker był brytyjskim botanikiem, a od 1841 roku – pierwszym dyrektorem Królewskich Ogrodów Botanicznych Kew w Londynie.

Atrakcją trekkingu po Hooker Valley są trzy mosty wiszące nad spływającymi z lodowców rzekami. To jednak tylko wisienka na torcie otaczających mnie pejzaży.

Krótko przed godziną 15 docieram wreszcie do punktu docelowego tej wycieczki. Lodowiec i jezioro Hooker’a znów oferują niesamowite widoki. Iście spektakularne miejsce na późny lunch i chwilę popołudniowego odpoczynku.

Po uzupełnieniu zapasów energii wyruszam w drogę powrotną (tą samą trasą), mając na uwadze czekający mnie jeszcze przejazd spod Mount Cook do Twizel.

Przez chwilę pogoda się pogarsza i zaczyna padać delikatny deszcz – co chyba stanowi jakiś moment przełomowy aury tego dnia, gdyż po krótkim czasie niebo zaczyna się przecierać i Aoraki wreszcie prezentuje mi się w pełnej krasie.

Przed wyruszeniem w drogę do Twizel decyduję się na jeszcze jeden krótki spacer, co daje mi okazję na obejrzenie drugiego lodowca i jeziora, imienia Abela Tasmana.

Twizel

Twizel to maleńka mieścinka na północ od Queenstown, zamieszkana zaledwie przez około 1 670 osób (2022). Stanowi świetną bazę wypadową do zwiedzania okolicznych atrakcji, przez co w sezonie turystycznym pojawia się tam nawet trzykrotnie więcej turystów niż samych mieszkańców! Miejscowość jest położona nad jeziorem Ruataniwha, oferuje noclegi i malownicze jesienne krajobrazy.

Mt John

Po intensywnym poniedziałku u podnóży Aoraki i leniwym, deszczowym wtorku spędzonym w samym Twizel, plan na środę znów jest napięty. Jednego dnia postanawiam “zaliczyć” wspinaczkę na górę Mt John, rozgrzewającą kąpiel 🛁 w miasteczku Omarama, na zachód słońca zdążyć pod “TO DRZEWO” w Wanaka, a na koniec dotrzeć jeszcze do Queenstown, gdzie czeka na mnie kolejny nocleg.

Pogoda u podnóża góry Johna nie rozpieszcza, ale pomimo chmur i deszczu woda jeziora Tekapo ma piękny jasnobłękitny kolor. Mogę sobie tylko wyobrazić widok jaki oferuje ten szlak w przypadku pogody słonecznej i bezchmurnego nieba. Niezbyt sprzyjająca aura ma jednak swoje plusy. Na całej trasie spotykam zaledwie jedną rodzinę, 3 (słownie: trzy) osoby, oraz dobre dziesięc razy tyle… królików 🐇 które niemal co chwilę umykają ze ścieżki gdzieś w przydrożne zarośla.

Wędrując w takich warunkach w górę niezbyt stromego zbocza zanurzam się w przemyślenia, a wręcz filozoficzne rozważania. Znajduję swoją odpowiedź na pytania odwiecznie nurtujące ludzkość: skąd przyszliśmy? i dokąd zmierzamy?

Otóż:

Zgodnie z zapowiedziami jakie wyczytałem w przewodniku turystycznym, ze szczytu Mt John rozpościera się piękna panorama we wszystkich kierunkach. Musiałem jednak nie doczytać dopisanego gdzieś małym druczkiem zastrzeżenia:
* nie dotyczy sytuacji kiedy szczyt zasnuty jest mgłą i / lub chmurami.

Na otarcie łez (a może to krople deszczu kapiące z kaptura?) na szczycie znajduję sporych rozmiarów obserwatorium astronomiczne, nieczynną przy tej pogodzie kawiarnię oraz tablicę upamiętniającą jednego z najsłynniejszych astronomów.

Trasę w dół częściowo pokonuję biegiem, przynajmniej tam, gdzie ścieżka na to pozwala. Ot, taka dodatkowa mała przyjemność, zwłaszcza że zaraz i tak wskakuję do gorącej kąpieli i przebieram się w świeży zestaw suchych ubrań.

Kawiarnia przy parkingu i lodowisku dla odmiany jest czynna, z czego skrzętnie korzystam. Nie ma to jak gorąca mocha przed dalszą drogą. Bo co może być lepszego niż kawa i czekolada w jednym? Pokrzepiony na ciele i duchu ruszam przed siebie w kierunku Omarama, gdzie już czeka na mnie gorąca kąpiel.

Wanaka

Wymoczony w gorącej wodzie, wypoczęty i naładowany nową energią ruszam dalej przed siebie. Przede mną jeszcze jeden przystanek, gdzie bardzo chciałbym zdążyć nim zrobi się ciemno, więc próbuję nie zatrzymywać co chwilę na zdjęcia. No, chyba że widoki wokół przedstawiają się tak:

Przy zachmurzonym niebie ciężko stwierdzić ile czasu mam jeszcze do zachodu słońca, ale na miejsce dojeżdżam z pewnością przed zapadnięciem zmroku. Jezioro Wanaka wita mnie takimi oto krajobrazami:

Najsłynniejszym miejscem w całym Wanaka jest jednak… konkretne drzewo. Pojedyncza wierzba, rosnąca bezpośrednio w wodzie kilka metrów od brzegu, cieszy się ogromnym zainteresowaniem turystów – podobno w sezonie dosłownie ustawiają się tam kolejki fotografów-amatorów, żądnych jednego idealnego ujęcia.

Moje okienko na fotografowanie mija dość szybko z uwagi na zapadający zmrok i coraz mniejszą ilość światła. Pełen wrażeń po intensywnym dniu wyruszam w kierunku Queenstown, mojego ostatniego przystanku w Nowej Zelandii.

Ale o tym już kolejnym razem. Stay tuned!